ارزیابی راهبردهای بیابان زدایی با کاربرد مدل تاپسیس فازی ftopsis

انتخاب راهبردهای مناسب با توجه به جمیع معیارهای موثر در فرایند بیابا ن زایی می­تواند کمک موثری در کنترل، احیاء و بازسازی اراضی تخریب یافته و جلوگیری از تخریب عرصه­های در معرض خطر بکند. بنابراین این پژوهش با هدف ارایه راهبردهای بهینه به صورت نظام مند و در قالب یک مدل تصمیم­گیری گروهی انجام گرفت. در این پژوهش سعی شد از تکنیک اولویت­بندی ترجیحی بر اساس تشابه به پاسخهای ایده­آل فازی (ftopsis)، به منظور ارایه راهکارهای بهینه در بیابان زدایی استفاده شود. بر این مبنا با تشکیل ماتریس تصمیم­گیری فازی، شاخصضریبنزدیکیبوسیلهمحاسبهفاصلهاز راهبردایده­آلمثبت و منفیبهصورتهمزمانبرایهرراهبرد تعریفگردید و اولویت نهایی راهبردها بدست آمد. این مدل به منظور ارزیابی کارایی در ارایه راهبردهای بهینه، در منطقه خضرآباد یزد مورد استفاده قرار گرفت. بر مبنای نتایج حاصل شده، راهبرد تعدیل در برداشت از منابع آب زیرزمینی(31a) با نزدیکی نسبی 59/56 درصد به عنوان مهمترین راهبرد بیابانزدائی در منطقه تشخیص داده شد. از این دیدگاه راهبردهای کنترل چرای دام (20a)، تغییرالگوی آبیاری و اجرای روشهای کم آب خواه (33a)، توسعه واحیاء پوشش گیاهی (23a) و جلوگیری از تبدیل و تغییر نامناسب کاربری اراضی (18a) به ترتیب با نسبتهای نزدیکی 76/15% ، 53/13%، 34/11% و 78/2% به عنوان اولویتهای بعدی ارزیابی شدند. بنابراین پیشنهاد شد که درفرایند کنترل و کاهش اثرات بیابانزایی و احیاء اراضی تخریب یافته، نتایج و رتبه­بندی به دست آمده مورد توجه قرار گیرد.